Recensie naar aanleiding van de expositie 'CICATRICES'
Wat voor littekens laat kindermisbruik na? Hoe evolueren deze littekens? Vervagen ze met de tijd, of wellen ze op specifieke ogenblikken op om de drager ervan te kwellen met hun aanwezigheid? Ik heb er het raden naar, ik kan me enkel inbeelden hoe ondragelijk ze moeten zijn.
Een gevoelig onderwerp, dat het uitgangspunt vormt van ‘Cicatrices’, een groepstentoonstelling met werken van Ine Lammers, Hilde Vanhove, Danielle Matthijs, en poëzie van Geertrui Henckens. Gezien het onderwerp hadden ze zich makkelijk aan goedkope emotie kunnen overgeven, laat staan een moraliserende, beschuldigende ondertoon hanteren. Niets van dat. De kunstenaars weten het onderwerp sereen en respectvol te behandelen.
Vreemd genoeg sluipt zelfs een vorm van schoonheid doorheen de werken, ondanks het morbide thema. Dat komt mede door de locatie van de tentoonstelling, de pastorie van Meldert in Hoegaarden. “We zijn op diverse manieren aan de slag gegaan met de bijzondere historiek van deze mooie plek en gevoelige verhalen die zich jaren geleden afspeelden achter de façade van de pastorie”, vertelt initiatiefneemster Ine Lammers.
De schilderijen, tekeningen, foto’s en installaties vormen elk op hun eigen manier een onderzoek naar het thema, dat dan ook op heel verschillende, soms tegenstrijdige manieren wordt behandeld. Hier zal een latente spanning je bij de keel grijpen, daar zal je je laten grijpen door een sacrale stilte. “De mate waarin men zich bewust is van zijn of haar lichaam is in ons onderzoeksproces dé vraagstelling waar we ons in willen verdiepen”, aldus Ine.
Thematentoonstellingen, ik vind het altijd boeiend, al zeker wanneer het thema maatschappelijk relevant is.
the artcouch, september 2017
http://www.theartcouch.be/events/cicatrices-een-gevoelig-thema-als-uitgangspunt-van-een-pakkende-tentoonstelling/
*****************
Wat voor littekens laat kindermisbruik na? Hoe evolueren deze littekens? Vervagen ze met de tijd, of wellen ze op specifieke ogenblikken op om de drager ervan te kwellen met hun aanwezigheid? Ik heb er het raden naar, ik kan me enkel inbeelden hoe ondragelijk ze moeten zijn.
Een gevoelig onderwerp, dat het uitgangspunt vormt van ‘Cicatrices’, een groepstentoonstelling met werken van Ine Lammers, Hilde Vanhove, Danielle Matthijs, en poëzie van Geertrui Henckens. Gezien het onderwerp hadden ze zich makkelijk aan goedkope emotie kunnen overgeven, laat staan een moraliserende, beschuldigende ondertoon hanteren. Niets van dat. De kunstenaars weten het onderwerp sereen en respectvol te behandelen.
Vreemd genoeg sluipt zelfs een vorm van schoonheid doorheen de werken, ondanks het morbide thema. Dat komt mede door de locatie van de tentoonstelling, de pastorie van Meldert in Hoegaarden. “We zijn op diverse manieren aan de slag gegaan met de bijzondere historiek van deze mooie plek en gevoelige verhalen die zich jaren geleden afspeelden achter de façade van de pastorie”, vertelt initiatiefneemster Ine Lammers.
De schilderijen, tekeningen, foto’s en installaties vormen elk op hun eigen manier een onderzoek naar het thema, dat dan ook op heel verschillende, soms tegenstrijdige manieren wordt behandeld. Hier zal een latente spanning je bij de keel grijpen, daar zal je je laten grijpen door een sacrale stilte. “De mate waarin men zich bewust is van zijn of haar lichaam is in ons onderzoeksproces dé vraagstelling waar we ons in willen verdiepen”, aldus Ine.
Thematentoonstellingen, ik vind het altijd boeiend, al zeker wanneer het thema maatschappelijk relevant is.
the artcouch, september 2017
http://www.theartcouch.be/events/cicatrices-een-gevoelig-thema-als-uitgangspunt-van-een-pakkende-tentoonstelling/
*****************
Recensie naar aanleiding van de expositie 'RAUW'
"Nog tot 21 december kan je in het cultuurcentrum De Borre in Bierbeek nieuw werk van Ine Lammers zien. ‘Rauw’, heet de reeks. Oorspronkelijk een werktitel, maar uiteindelijk kwam de kunstenares tot de conclusie dat de titel de reeks goed omvatte. Misschien wel haar hele oeuvre, zou ik durven stellen, na mijn gesprek met Ine.
Dit zou weliswaar tot een verkeerde interpretatie van haar werk kunnen leiden. ‘Rauw’ is het zeker, niet in de zin van duister en ruw, maar in de zin van eerlijk, zuiver, ontdaan van al het overbodige. Het is het resultaat van een taboeloos zelfonderzoek, en in deze oefening komen onvermijdelijk ook de kleine en grote wonden, diepe en minder diepe littekens tevoorschijn. Zonder deze is een mens niet volledig. Het rauwe maakt integraal deel uit van wat ons tot een persoon maakt. Perfectie is een illusie, en schoonheid is saai. Of eerder: rauwheid kan ook mooi zijn.
Niet dat Ine deze littekens uitvergroot. Zij zijn niet het centrale thema van haar werk. Universele thema’s als eenzaamheid en leed doorspekken haar werk, maar worden besprenkeld met poëzie, esthetiek en, steeds vaker, humor. Een soort evenwichtsoefening wordt het, een kantelmoment, een aarzeling tussen twee uitersten, tussen twee potentiële staten van zijn. Daardoor juist beide tegelijk.
Daar ligt misschien wel de essentie van haar werk, want in deze balancing act onthult Ine meer de kwetsbaarheid van de mens dan zijn kwetsuren. Oorzaak eerder dan gevolg. De primaire essentie van de mens, nog voor hij een bepaalde weg uitgaat. Een trauma of een wonde is niet anders dan een doorgang tot een diepere laag van de mens, daarom moet die ook onder ogen worden gezien. Of getoond, in het geval van een kunstenaar. Het is een essentieel onderdeel van de zoektocht.
Dit maakt haar werk ook essentieel vrouwelijk. Natuurlijk, alle mensen zijn kwetsbaar, maar zijn ze dat niet voor verschillende zaken? Het kan de suggestief seksuele spanning verklaren in sommige werken, of het gebruik van het boek ‘Le deuxième Sexe’ van Simone de Beauvoir als canvas voor een recente reeks.
De zoektocht die Ine onderneemt is van nature bodemloos. Het is dan ook normaal dat ze op haar pad een zekere evolutie ondergaat. Zo is haar kleurpalet bijvoorbeeld soberder geworden. Waar ze een aantal jaren terug expliciete kleuren nodig had om haar zoektocht te duiden, kan ze dit nu op andere manieren. Meer aandacht voor de figuratie. Meer doen met de diepgang van materialen -houtskool en olieverf. Meer spelen met verschillende uitingsvormen – schilderen en tekenen. Maar ook haar centraal thema uitdiepen op andere manieren. Haar zoektocht is nog lang niet voorbij…
Een boeiende zoektocht alleszins, en zeker een kunstenares om op te volgen!"
the artcouch, december 2016
www.theartcouch.be/belgische-kunstenaars/ine_lammers
***************
"Nog tot 21 december kan je in het cultuurcentrum De Borre in Bierbeek nieuw werk van Ine Lammers zien. ‘Rauw’, heet de reeks. Oorspronkelijk een werktitel, maar uiteindelijk kwam de kunstenares tot de conclusie dat de titel de reeks goed omvatte. Misschien wel haar hele oeuvre, zou ik durven stellen, na mijn gesprek met Ine.
Dit zou weliswaar tot een verkeerde interpretatie van haar werk kunnen leiden. ‘Rauw’ is het zeker, niet in de zin van duister en ruw, maar in de zin van eerlijk, zuiver, ontdaan van al het overbodige. Het is het resultaat van een taboeloos zelfonderzoek, en in deze oefening komen onvermijdelijk ook de kleine en grote wonden, diepe en minder diepe littekens tevoorschijn. Zonder deze is een mens niet volledig. Het rauwe maakt integraal deel uit van wat ons tot een persoon maakt. Perfectie is een illusie, en schoonheid is saai. Of eerder: rauwheid kan ook mooi zijn.
Niet dat Ine deze littekens uitvergroot. Zij zijn niet het centrale thema van haar werk. Universele thema’s als eenzaamheid en leed doorspekken haar werk, maar worden besprenkeld met poëzie, esthetiek en, steeds vaker, humor. Een soort evenwichtsoefening wordt het, een kantelmoment, een aarzeling tussen twee uitersten, tussen twee potentiële staten van zijn. Daardoor juist beide tegelijk.
Daar ligt misschien wel de essentie van haar werk, want in deze balancing act onthult Ine meer de kwetsbaarheid van de mens dan zijn kwetsuren. Oorzaak eerder dan gevolg. De primaire essentie van de mens, nog voor hij een bepaalde weg uitgaat. Een trauma of een wonde is niet anders dan een doorgang tot een diepere laag van de mens, daarom moet die ook onder ogen worden gezien. Of getoond, in het geval van een kunstenaar. Het is een essentieel onderdeel van de zoektocht.
Dit maakt haar werk ook essentieel vrouwelijk. Natuurlijk, alle mensen zijn kwetsbaar, maar zijn ze dat niet voor verschillende zaken? Het kan de suggestief seksuele spanning verklaren in sommige werken, of het gebruik van het boek ‘Le deuxième Sexe’ van Simone de Beauvoir als canvas voor een recente reeks.
De zoektocht die Ine onderneemt is van nature bodemloos. Het is dan ook normaal dat ze op haar pad een zekere evolutie ondergaat. Zo is haar kleurpalet bijvoorbeeld soberder geworden. Waar ze een aantal jaren terug expliciete kleuren nodig had om haar zoektocht te duiden, kan ze dit nu op andere manieren. Meer aandacht voor de figuratie. Meer doen met de diepgang van materialen -houtskool en olieverf. Meer spelen met verschillende uitingsvormen – schilderen en tekenen. Maar ook haar centraal thema uitdiepen op andere manieren. Haar zoektocht is nog lang niet voorbij…
Een boeiende zoektocht alleszins, en zeker een kunstenares om op te volgen!"
the artcouch, december 2016
www.theartcouch.be/belgische-kunstenaars/ine_lammers
***************
nederlands
“…………..de verscheurdheid die zelfkeuzes, zelfbepalingen die het werk teweeg kunnen brengen. Het leidt tot ‘zelfbeelden’. Rauw aandoende zelfbeelden. We vermoeden lichamelijke contorsies, letsels, verfomfraai-ingen, vraagstellingen in confrontatie met een genadeloos tijdsverloop. Anderzijds ontroert me de kwetsbaarheid die impliciet in dit werk aanwezig is: die kwetsbaarheid straalt het gewoon uit- negeren lukt niet- het ontwapent. De kwetsbaarheid ligt in de bijna ijle vluchtigheid die dit soort werk eigen is. Ze illustreren niets: ze ontglippen ons. Hun sporen lokken wel contexten en indrukken aan contexten uit: op die manier ontglippen ze ons niet integraal….ik onderga het…….
….vanuit verschillende onevenwichtige hoeken probeert zij een gezicht op te vangen; dit gebeurt op forse, expressieve wijze- op de man, op het gezicht af. Het is een queeste naar de waarheid (van het gezicht). En ze geeft daarbij blijk een tijdgenood van ons te zijn: die waarheid kan namelijk nooit absoluut zijn.
………het coloriet van Ine”s werk geeft blijk van een stevig en rijkgevuld palet. Op die manier spreekt ze bezwerende taal.
Ik ervaar de sterke poëtische kracht van het werk van Ine Lammers, in haar uitersten van kracht en fragiliteit…”
Alain Delmotte, juni 2011
•••••••••
“In het bevrijden van de menselijke verbeelding kunnen we niet buitensporig genoeg zijn. ” Maar hoe de menselijke verbeelding vorm moet krijgen om de volmaaktheid te bereiken is een vraag die de kunstenares bezighoudt. Zij zoekt naar een eigentijdse vormgeving van expressie: erg aanwezig, confronterend en kleurrijk. Zelf zegt ze over haar werk :
“Alle schilderijen zijn zelfportretten, elk werkstuk is een afsplitsing van mezelf en zegt iets over de verschillende wegen waarlangs mijn onderzoek
loopt” .
Ze stelt haar werk voortdurend in vraag, want met kunst bezig zijn is alert zijn voor de signalen van de tijd. Grote kracht hebben haar thematische
werken, confronterend vanuit een bepaalde thematiek, gevat in volle kleur, groot, soms abstract soms figuratief. “Niets is zo machtig als een oud idee
dat opnieuw actueel wordt”, heeft zij als geen ander waar gemaakt in de reeks omtrent la Divina Commedia van Dante. Door deze kathedraal van woorden in
beelden weer te geven getuigt ze van durf en creativiteit. Zij werkt meestal in series en is geboeid door een wisselwerking tussen bepaalde kunstuitingen.
Zo komt bepaald werk tot stand via muziek en is anderzijds haar werk de inspiratie voor musici.
Volgens Seuphor zou haar werk onder te brengen zijn bij ‘le cri’, de opwelling van het gemoed, de uitbarsting van wat zich niet laat stileren.
De kleuren maken het werk, ze zijn bijna fysiek. Ze maakt hier waar wat Orhan Pamuk schrijft : “ kleuren zijn niet om te begrijpen maar om te voelen.” En
die primaire kleuren maken het haar mogelijk om bijna op een ongeremde manier de indrukken en gevoelens weer te geven zodat haar werk sterk aanleunt bij het fauvisme.
Rosette Dillen, augustus 2007
….vanuit verschillende onevenwichtige hoeken probeert zij een gezicht op te vangen; dit gebeurt op forse, expressieve wijze- op de man, op het gezicht af. Het is een queeste naar de waarheid (van het gezicht). En ze geeft daarbij blijk een tijdgenood van ons te zijn: die waarheid kan namelijk nooit absoluut zijn.
………het coloriet van Ine”s werk geeft blijk van een stevig en rijkgevuld palet. Op die manier spreekt ze bezwerende taal.
Ik ervaar de sterke poëtische kracht van het werk van Ine Lammers, in haar uitersten van kracht en fragiliteit…”
Alain Delmotte, juni 2011
•••••••••
“In het bevrijden van de menselijke verbeelding kunnen we niet buitensporig genoeg zijn. ” Maar hoe de menselijke verbeelding vorm moet krijgen om de volmaaktheid te bereiken is een vraag die de kunstenares bezighoudt. Zij zoekt naar een eigentijdse vormgeving van expressie: erg aanwezig, confronterend en kleurrijk. Zelf zegt ze over haar werk :
“Alle schilderijen zijn zelfportretten, elk werkstuk is een afsplitsing van mezelf en zegt iets over de verschillende wegen waarlangs mijn onderzoek
loopt” .
Ze stelt haar werk voortdurend in vraag, want met kunst bezig zijn is alert zijn voor de signalen van de tijd. Grote kracht hebben haar thematische
werken, confronterend vanuit een bepaalde thematiek, gevat in volle kleur, groot, soms abstract soms figuratief. “Niets is zo machtig als een oud idee
dat opnieuw actueel wordt”, heeft zij als geen ander waar gemaakt in de reeks omtrent la Divina Commedia van Dante. Door deze kathedraal van woorden in
beelden weer te geven getuigt ze van durf en creativiteit. Zij werkt meestal in series en is geboeid door een wisselwerking tussen bepaalde kunstuitingen.
Zo komt bepaald werk tot stand via muziek en is anderzijds haar werk de inspiratie voor musici.
Volgens Seuphor zou haar werk onder te brengen zijn bij ‘le cri’, de opwelling van het gemoed, de uitbarsting van wat zich niet laat stileren.
De kleuren maken het werk, ze zijn bijna fysiek. Ze maakt hier waar wat Orhan Pamuk schrijft : “ kleuren zijn niet om te begrijpen maar om te voelen.” En
die primaire kleuren maken het haar mogelijk om bijna op een ongeremde manier de indrukken en gevoelens weer te geven zodat haar werk sterk aanleunt bij het fauvisme.
Rosette Dillen, augustus 2007
english
“…..torn between the choices made by the work itself..this l self-portraits…Seemingly raw self-images…. we suspect physical contortions, injuries, distortions….screwed questions in confrontation with the merciless progression of time… At the other hand, I am touched by the vulnerability,
implicitly present in her work: it just radiates that vulnerability – it cannot be ignored – it disarms. They don’t illustrate anything: they just slip away.
Their traces evoke contexts and impressions of contexts: this way they don’t escape us entirely…I experience/undergo it passively…
….from different unbalanced angles she tries to capture a face; this happens in a forceful, expressive way – right at a man’s face. It is a quest of the truth (of the face). And with that, she appears to be contemporary with us: that truth can never be absolute.
….Ine’s work’s colorite is expressed by a strong and rich palet. In this way she speaks a bewitching language. I experience the strong poetic power of thework by Ine Lammers, in their extremes of power and fragility…”
Alain Delmotte, juni 2011
•••••••••
However, a question occupying the artist is how to shape human imagination in order to reach perfectness. She searches for a contemporary shaping of expression: very much present, confronting and colorful. In her own words: “All paintings are self-portraits, each work is a spin-off of myself and tells me
something about the different ways along which my research progresses.
” She questions herself and her work continually, since being an artist means being alert for signals coming from the times we live in. Impressive is her work with thematic backgrounds, in full colors, large, sometimes abstract, then again figurative. Powerful the way she translated an old idea into a new confronting work, like la Divina Commedia by Dante. It requires courage and creativity to challenge such a masterpiece. She usually works in series and is interested in cross-overs between different artistic disciplines.
Along these lines certain works are inspired by music, where on the other hand her work means inspiration for musicians, like her project with a jazzquartet, where each other’s work meant mutual inspiration. Seuphor would categorize her work next to ‘le cri’, an expression of the emotion, the eruption of all that resists styling. The colors are her work, almost physical.
She realizes Orhan Pamuk’s vision: colors are not meant to be understood but to be sensed. These primary colors renders her work almost fauvistic, with her boundless way of expressing emotions and impressions.
Rosette Dillen, augustus 2007
implicitly present in her work: it just radiates that vulnerability – it cannot be ignored – it disarms. They don’t illustrate anything: they just slip away.
Their traces evoke contexts and impressions of contexts: this way they don’t escape us entirely…I experience/undergo it passively…
….from different unbalanced angles she tries to capture a face; this happens in a forceful, expressive way – right at a man’s face. It is a quest of the truth (of the face). And with that, she appears to be contemporary with us: that truth can never be absolute.
….Ine’s work’s colorite is expressed by a strong and rich palet. In this way she speaks a bewitching language. I experience the strong poetic power of thework by Ine Lammers, in their extremes of power and fragility…”
Alain Delmotte, juni 2011
•••••••••
However, a question occupying the artist is how to shape human imagination in order to reach perfectness. She searches for a contemporary shaping of expression: very much present, confronting and colorful. In her own words: “All paintings are self-portraits, each work is a spin-off of myself and tells me
something about the different ways along which my research progresses.
” She questions herself and her work continually, since being an artist means being alert for signals coming from the times we live in. Impressive is her work with thematic backgrounds, in full colors, large, sometimes abstract, then again figurative. Powerful the way she translated an old idea into a new confronting work, like la Divina Commedia by Dante. It requires courage and creativity to challenge such a masterpiece. She usually works in series and is interested in cross-overs between different artistic disciplines.
Along these lines certain works are inspired by music, where on the other hand her work means inspiration for musicians, like her project with a jazzquartet, where each other’s work meant mutual inspiration. Seuphor would categorize her work next to ‘le cri’, an expression of the emotion, the eruption of all that resists styling. The colors are her work, almost physical.
She realizes Orhan Pamuk’s vision: colors are not meant to be understood but to be sensed. These primary colors renders her work almost fauvistic, with her boundless way of expressing emotions and impressions.
Rosette Dillen, augustus 2007
