Recensie naar aanleiding van de expositie 'Morphic Resonance', Aporia Gallery, Brussel
WAT ONS VERBINDT..............
Volgens wetenschapper Rupert Sheldrake worden onze gedragspatronen gestuurd door een soort collectief geheugen, wat hij ‘morfogenetische velden’ noemt, die zelf voortdurend veranderen door de gedragingen van de leden van de groep. Onomstreden is deze theorie zeker niet, maar het vormt niettemin een mooie gedachte: dat we op een of andere manier gedreven worden door elke andere persoon die ooit heeft geleefd, of nog leeft.
De gedachte diende Ine Lammers als uitgangspunt in haar nieuwe reeks ‘morphic resonance‘. De immateriële velden krijgen eerst vorm in een aantal portretten, of eerder projecties van gezichten, onherkenbare gelaten die in afwisselende staat van scherpte en duidelijkheid vertoeven, soms huiveringwekkend dichtbij, om dan langzaam te vervagen en, vervormd, terug te verschijnen, in een soort zachte deining, schrikwekkend en op een vreemde manier geruststellend, dan eens troostend, dan eens dreigend.
Mocht Sheldrake gelijk hebben in zijn theorie over morfogenetische velden, hij zou zich geen betere voorstelling ervan mogen inbeelden.
In het tweede deel van de reeks onderzoekt Ine de impact ervan op het individu, de frictie tussen de invloed van het collectief onderbewuste en de eigenheid van de mens. Deze gedachte laat zich niet meteen vangen in een hapklaar beeld. De beeldtaal wordt cryptischer, in zekere zin rijker ook, diverser. Je verstaat niet meteen wat er aan de hand is, welke invloeden je als individu ondergaat alvorens een daad te stellen, of een gedachte te opperen. Wie manipuleert wie? Waar ligt de grens tussen het individu en de invloed van buitenaf? Bestaat die wel?
Dergelijke vragen lijkt Ine ons te willen stellen in haar tweede deel van de reeks. Hoewel ze andere denkpistes bewandelt naargelang ze nieuwe ideeën en inzichten opdoet, blijft de nieuwe reeks in het verlengde van haar eerdere werk. “Universele thema’s als eenzaamheid en leed doorspekken haar werk, maar worden besprenkeld met poëzie, esthetiek en, steeds vaker, humor. Een soort evenwichtsoefening wordt het, een kantelmoment, een aarzeling tussen twee uitersten, tussen twee potentiële staten van zijn. Daardoor juist beide tegelijk”, schreven we ooit over haar werk. Deze vaststelling herken je zeker in de nieuwe reeks, zelfs al ligt de voedingsbodem helemaal elders…
Om te ontdekken…
the artcouch, november 2018
http://www.theartcouch.be/events/wat-ons-verbindt-over-ine-lammers-nieuwe-reeks-morphic-resonance/
***************************
Volgens wetenschapper Rupert Sheldrake worden onze gedragspatronen gestuurd door een soort collectief geheugen, wat hij ‘morfogenetische velden’ noemt, die zelf voortdurend veranderen door de gedragingen van de leden van de groep. Onomstreden is deze theorie zeker niet, maar het vormt niettemin een mooie gedachte: dat we op een of andere manier gedreven worden door elke andere persoon die ooit heeft geleefd, of nog leeft.
De gedachte diende Ine Lammers als uitgangspunt in haar nieuwe reeks ‘morphic resonance‘. De immateriële velden krijgen eerst vorm in een aantal portretten, of eerder projecties van gezichten, onherkenbare gelaten die in afwisselende staat van scherpte en duidelijkheid vertoeven, soms huiveringwekkend dichtbij, om dan langzaam te vervagen en, vervormd, terug te verschijnen, in een soort zachte deining, schrikwekkend en op een vreemde manier geruststellend, dan eens troostend, dan eens dreigend.
Mocht Sheldrake gelijk hebben in zijn theorie over morfogenetische velden, hij zou zich geen betere voorstelling ervan mogen inbeelden.
In het tweede deel van de reeks onderzoekt Ine de impact ervan op het individu, de frictie tussen de invloed van het collectief onderbewuste en de eigenheid van de mens. Deze gedachte laat zich niet meteen vangen in een hapklaar beeld. De beeldtaal wordt cryptischer, in zekere zin rijker ook, diverser. Je verstaat niet meteen wat er aan de hand is, welke invloeden je als individu ondergaat alvorens een daad te stellen, of een gedachte te opperen. Wie manipuleert wie? Waar ligt de grens tussen het individu en de invloed van buitenaf? Bestaat die wel?
Dergelijke vragen lijkt Ine ons te willen stellen in haar tweede deel van de reeks. Hoewel ze andere denkpistes bewandelt naargelang ze nieuwe ideeën en inzichten opdoet, blijft de nieuwe reeks in het verlengde van haar eerdere werk. “Universele thema’s als eenzaamheid en leed doorspekken haar werk, maar worden besprenkeld met poëzie, esthetiek en, steeds vaker, humor. Een soort evenwichtsoefening wordt het, een kantelmoment, een aarzeling tussen twee uitersten, tussen twee potentiële staten van zijn. Daardoor juist beide tegelijk”, schreven we ooit over haar werk. Deze vaststelling herken je zeker in de nieuwe reeks, zelfs al ligt de voedingsbodem helemaal elders…
Om te ontdekken…
the artcouch, november 2018
http://www.theartcouch.be/events/wat-ons-verbindt-over-ine-lammers-nieuwe-reeks-morphic-resonance/
***************************
Recensie naar aanleiding van de expositie 'Lush&Lust', galerie Solo, Antwerpen
Wanneer een kunstenaar onaflatend op zoek gaat naar het in beeld brengen van de meest kwetsbare aspecten van het mens-zijn heeft hij of zij weleens een pauze nodig, een onderbreking van de gedachtenflow die niet noodzakelijk negatief of zwartgallig is, maar alleszins emotioneel intens. Na haar twee recente tentoonstellingen, ‘cicatrices’ en ‘touché’, waarin Ine Lammers thema’s exploreerde als kindermisbruik en een meer fysieke, tactiele vorm van kwetsbaarheid, blaast ze voor haar volgende tentoonstelling bij de nieuwe galerij Solo even stoom af.
Niet dat haar werk daarom aan intensiteit zou inboeten, het zelfonderzoek en de soms pijnlijke vaststellingen die eruit voortvloeien, blijven haar voornaamste drijfkracht. Maar nemen de al dan niet mentale kwetsures die een mensenleven van nature meebrengen niet verschillende vormen aan? Zijn er niet verschillende facetten aan de intrinsieke kwetsbaarheid van de mens? Bestaat er een minder donkere kant aan deze zoektocht?
Het onderzoek dat aanleiding gaf voor haar vorige tentoonstellingen hebben haar in zekere zin gesterkt, zegt ze, het schonk haar een vernieuwde veerkracht. Dit uit zich in werken die, in haar eigen woorden, een ‘lustige, uitbundige kwetsbaarheid’ onthullen. Iets objectiever ook: “ met mijn onderzoek schraap ik dermate aan de binnenkant van mijn persoon dat ik uit zelfbehoud nu wat afstand moet creëren”. Niet dat dit een bewust proces was. Vaak verstaat ze pas bij het achteraf aanschouwen van haar werk welke dynamiek erachter schuilt, welke betekenis het voor haar heeft.
Deze transitie merk je aan het feit dat ze de werken nu in één intense sessie afwerkt, en aan de soms humoristische titels ervan. Maar je merkt het voornamelijk fysiek aan de werken. Waar de kunstenares in haar recente werken slechts een enkele fijne laag verf aanbracht, als om te focussen op slechts een aspect van haar onderwerp, voegt ze er nu terug verschillende dimensies aan toe, een plasticiteit waarachter niettemin nog steeds dezelfde broosheid schuilt, in die eerste, fundamentele laag misschien. Hoe sterk je het ook wenst te bedekken, de broosheid blijft latent aanwezig, lijkt ze te willen aangeven.
Ine doopte haar nieuwe tentoonstelling ‘Lush&Lust’. Te oordelen naar het resultaat is er inderdaad een meer uitgesproken sensualiteit merkbaar, al kan deze vele, niet noodzakelijk aangename vormen aannemen. De dualiteit alweer. Niets is wat het lijkt. Ine observeert. Soms letterlijk, zoals in het vogeltje in het werk ‘Bird of Paradise’, waar ze zich graag mee vereenzelvigt, al wijst dit symbool misschien ook op het feit dat ze klaar staat om weg te vliegen wanneer de onthulde emoties te heftig worden…
Een boeiende ontwikkeling alleszins…
the artcouch, december 2017
http://www.theartcouch.be/events/lushlust-een-nieuwe-ontwikkeling-in-het-werk-van-ine-lammers/
*********************
Niet dat haar werk daarom aan intensiteit zou inboeten, het zelfonderzoek en de soms pijnlijke vaststellingen die eruit voortvloeien, blijven haar voornaamste drijfkracht. Maar nemen de al dan niet mentale kwetsures die een mensenleven van nature meebrengen niet verschillende vormen aan? Zijn er niet verschillende facetten aan de intrinsieke kwetsbaarheid van de mens? Bestaat er een minder donkere kant aan deze zoektocht?
Het onderzoek dat aanleiding gaf voor haar vorige tentoonstellingen hebben haar in zekere zin gesterkt, zegt ze, het schonk haar een vernieuwde veerkracht. Dit uit zich in werken die, in haar eigen woorden, een ‘lustige, uitbundige kwetsbaarheid’ onthullen. Iets objectiever ook: “ met mijn onderzoek schraap ik dermate aan de binnenkant van mijn persoon dat ik uit zelfbehoud nu wat afstand moet creëren”. Niet dat dit een bewust proces was. Vaak verstaat ze pas bij het achteraf aanschouwen van haar werk welke dynamiek erachter schuilt, welke betekenis het voor haar heeft.
Deze transitie merk je aan het feit dat ze de werken nu in één intense sessie afwerkt, en aan de soms humoristische titels ervan. Maar je merkt het voornamelijk fysiek aan de werken. Waar de kunstenares in haar recente werken slechts een enkele fijne laag verf aanbracht, als om te focussen op slechts een aspect van haar onderwerp, voegt ze er nu terug verschillende dimensies aan toe, een plasticiteit waarachter niettemin nog steeds dezelfde broosheid schuilt, in die eerste, fundamentele laag misschien. Hoe sterk je het ook wenst te bedekken, de broosheid blijft latent aanwezig, lijkt ze te willen aangeven.
Ine doopte haar nieuwe tentoonstelling ‘Lush&Lust’. Te oordelen naar het resultaat is er inderdaad een meer uitgesproken sensualiteit merkbaar, al kan deze vele, niet noodzakelijk aangename vormen aannemen. De dualiteit alweer. Niets is wat het lijkt. Ine observeert. Soms letterlijk, zoals in het vogeltje in het werk ‘Bird of Paradise’, waar ze zich graag mee vereenzelvigt, al wijst dit symbool misschien ook op het feit dat ze klaar staat om weg te vliegen wanneer de onthulde emoties te heftig worden…
Een boeiende ontwikkeling alleszins…
the artcouch, december 2017
http://www.theartcouch.be/events/lushlust-een-nieuwe-ontwikkeling-in-het-werk-van-ine-lammers/
*********************
Recensie naar aanleiding van de expositie 'CICATRICES'
Wat voor littekens laat kindermisbruik na? Hoe evolueren deze littekens? Vervagen ze met de tijd, of wellen ze op specifieke ogenblikken op om de drager ervan te kwellen met hun aanwezigheid? Ik heb er het raden naar, ik kan me enkel inbeelden hoe ondragelijk ze moeten zijn.
Een gevoelig onderwerp, dat het uitgangspunt vormt van ‘Cicatrices’, een groepstentoonstelling met werken van Ine Lammers, Hilde Vanhove, Danielle Matthijs, en poëzie van Geertrui Henckens. Gezien het onderwerp hadden ze zich makkelijk aan goedkope emotie kunnen overgeven, laat staan een moraliserende, beschuldigende ondertoon hanteren. Niets van dat. De kunstenaars weten het onderwerp sereen en respectvol te behandelen.
Vreemd genoeg sluipt zelfs een vorm van schoonheid doorheen de werken, ondanks het morbide thema. Dat komt mede door de locatie van de tentoonstelling, de pastorie van Meldert in Hoegaarden. “We zijn op diverse manieren aan de slag gegaan met de bijzondere historiek van deze mooie plek en gevoelige verhalen die zich jaren geleden afspeelden achter de façade van de pastorie”, vertelt initiatiefneemster Ine Lammers.
De schilderijen, tekeningen, foto’s en installaties vormen elk op hun eigen manier een onderzoek naar het thema, dat dan ook op heel verschillende, soms tegenstrijdige manieren wordt behandeld. Hier zal een latente spanning je bij de keel grijpen, daar zal je je laten grijpen door een sacrale stilte. “De mate waarin men zich bewust is van zijn of haar lichaam is in ons onderzoeksproces dé vraagstelling waar we ons in willen verdiepen”, aldus Ine.
Thematentoonstellingen, ik vind het altijd boeiend, al zeker wanneer het thema maatschappelijk relevant is.
the artcouch, september 2017
http://www.theartcouch.be/events/cicatrices-een-gevoelig-thema-als-uitgangspunt-van-een-pakkende-tentoonstelling/
*****************
Wat voor littekens laat kindermisbruik na? Hoe evolueren deze littekens? Vervagen ze met de tijd, of wellen ze op specifieke ogenblikken op om de drager ervan te kwellen met hun aanwezigheid? Ik heb er het raden naar, ik kan me enkel inbeelden hoe ondragelijk ze moeten zijn.
Een gevoelig onderwerp, dat het uitgangspunt vormt van ‘Cicatrices’, een groepstentoonstelling met werken van Ine Lammers, Hilde Vanhove, Danielle Matthijs, en poëzie van Geertrui Henckens. Gezien het onderwerp hadden ze zich makkelijk aan goedkope emotie kunnen overgeven, laat staan een moraliserende, beschuldigende ondertoon hanteren. Niets van dat. De kunstenaars weten het onderwerp sereen en respectvol te behandelen.
Vreemd genoeg sluipt zelfs een vorm van schoonheid doorheen de werken, ondanks het morbide thema. Dat komt mede door de locatie van de tentoonstelling, de pastorie van Meldert in Hoegaarden. “We zijn op diverse manieren aan de slag gegaan met de bijzondere historiek van deze mooie plek en gevoelige verhalen die zich jaren geleden afspeelden achter de façade van de pastorie”, vertelt initiatiefneemster Ine Lammers.
De schilderijen, tekeningen, foto’s en installaties vormen elk op hun eigen manier een onderzoek naar het thema, dat dan ook op heel verschillende, soms tegenstrijdige manieren wordt behandeld. Hier zal een latente spanning je bij de keel grijpen, daar zal je je laten grijpen door een sacrale stilte. “De mate waarin men zich bewust is van zijn of haar lichaam is in ons onderzoeksproces dé vraagstelling waar we ons in willen verdiepen”, aldus Ine.
Thematentoonstellingen, ik vind het altijd boeiend, al zeker wanneer het thema maatschappelijk relevant is.
the artcouch, september 2017
http://www.theartcouch.be/events/cicatrices-een-gevoelig-thema-als-uitgangspunt-van-een-pakkende-tentoonstelling/
*****************
Recensie naar aanleiding van de expositie 'RAUW'
"Nog tot 21 december kan je in het cultuurcentrum De Borre in Bierbeek nieuw werk van Ine Lammers zien. ‘Rauw’, heet de reeks. Oorspronkelijk een werktitel, maar uiteindelijk kwam de kunstenares tot de conclusie dat de titel de reeks goed omvatte. Misschien wel haar hele oeuvre, zou ik durven stellen, na mijn gesprek met Ine.
Dit zou weliswaar tot een verkeerde interpretatie van haar werk kunnen leiden. ‘Rauw’ is het zeker, niet in de zin van duister en ruw, maar in de zin van eerlijk, zuiver, ontdaan van al het overbodige. Het is het resultaat van een taboeloos zelfonderzoek, en in deze oefening komen onvermijdelijk ook de kleine en grote wonden, diepe en minder diepe littekens tevoorschijn. Zonder deze is een mens niet volledig. Het rauwe maakt integraal deel uit van wat ons tot een persoon maakt. Perfectie is een illusie, en schoonheid is saai. Of eerder: rauwheid kan ook mooi zijn.
Niet dat Ine deze littekens uitvergroot. Zij zijn niet het centrale thema van haar werk. Universele thema’s als eenzaamheid en leed doorspekken haar werk, maar worden besprenkeld met poëzie, esthetiek en, steeds vaker, humor. Een soort evenwichtsoefening wordt het, een kantelmoment, een aarzeling tussen twee uitersten, tussen twee potentiële staten van zijn. Daardoor juist beide tegelijk.
Daar ligt misschien wel de essentie van haar werk, want in deze balancing act onthult Ine meer de kwetsbaarheid van de mens dan zijn kwetsuren. Oorzaak eerder dan gevolg. De primaire essentie van de mens, nog voor hij een bepaalde weg uitgaat. Een trauma of een wonde is niet anders dan een doorgang tot een diepere laag van de mens, daarom moet die ook onder ogen worden gezien. Of getoond, in het geval van een kunstenaar. Het is een essentieel onderdeel van de zoektocht.
Dit maakt haar werk ook essentieel vrouwelijk. Natuurlijk, alle mensen zijn kwetsbaar, maar zijn ze dat niet voor verschillende zaken? Het kan de suggestief seksuele spanning verklaren in sommige werken, of het gebruik van het boek ‘Le deuxième Sexe’ van Simone de Beauvoir als canvas voor een recente reeks.
De zoektocht die Ine onderneemt is van nature bodemloos. Het is dan ook normaal dat ze op haar pad een zekere evolutie ondergaat. Zo is haar kleurpalet bijvoorbeeld soberder geworden. Waar ze een aantal jaren terug expliciete kleuren nodig had om haar zoektocht te duiden, kan ze dit nu op andere manieren. Meer aandacht voor de figuratie. Meer doen met de diepgang van materialen -houtskool en olieverf. Meer spelen met verschillende uitingsvormen – schilderen en tekenen. Maar ook haar centraal thema uitdiepen op andere manieren. Haar zoektocht is nog lang niet voorbij…
Een boeiende zoektocht alleszins, en zeker een kunstenares om op te volgen!
the artcouch, december 2016
www.theartcouch.be/belgische-kunstenaar/ine_lammers
***************
“…………..de verscheurdheid die zelfkeuzes, zelfbepalingen die het werk teweeg kunnen brengen. Het leidt tot ‘zelfbeelden’. Rauw aandoende zelfbeelden. We vermoeden lichamelijke contorsies, letsels, verfomfraai-ingen, vraagstellingen in confrontatie met een genadeloos tijdsverloop. Anderzijds ontroert me de kwetsbaarheid die impliciet in dit werk aanwezig is: die kwetsbaarheid straalt het gewoon uit- negeren lukt niet- het ontwapent. De kwetsbaarheid ligt in de bijna ijle vluchtigheid die dit soort werk eigen is. Ze illustreren niets: ze ontglippen ons. Hun sporen lokken wel contexten en indrukken aan contexten uit: op die manier ontglippen ze ons niet integraal….ik onderga het…….
….vanuit verschillende onevenwichtige hoeken probeert zij een gezicht op te vangen; dit gebeurt op forse, expressieve wijze- op de man, op het gezicht af. Het is een queeste naar de waarheid (van het gezicht). En ze geeft daarbij blijk een tijdgenood van ons te zijn: die waarheid kan namelijk nooit absoluut zijn.
………het coloriet van Ine”s werk geeft blijk van een stevig en rijkgevuld palet. Op die manier spreekt ze bezwerende taal.
Ik ervaar de sterke poëtische kracht van het werk van Ine Lammers, in haar uitersten van kracht en fragiliteit…”
Alain Delmotte, juni 2011
**************
“In het bevrijden van de menselijke verbeelding kunnen we niet buitensporig genoeg zijn. ” Maar hoe de menselijke verbeelding vorm moet krijgen om de volmaaktheid te bereiken is een vraag die de kunstenares bezighoudt. Zij zoekt naar een eigentijdse vormgeving van expressie: erg aanwezig, confronterend en kleurrijk. Zelf zegt ze over haar werk :
“Alle schilderijen zijn zelfportretten, elk werkstuk is een afsplitsing van mezelf en zegt iets over de verschillende wegen waarlangs mijn onderzoek
loopt” .
Ze stelt haar werk voortdurend in vraag, want met kunst bezig zijn is alert zijn voor de signalen van de tijd. Grote kracht hebben haar thematische
werken, confronterend vanuit een bepaalde thematiek, gevat in volle kleur, groot, soms abstract soms figuratief. “Niets is zo machtig als een oud idee
dat opnieuw actueel wordt”, heeft zij als geen ander waar gemaakt in de reeks omtrent la Divina Commedia van Dante. Door deze kathedraal van woorden in
beelden weer te geven getuigt ze van durf en creativiteit. Zij werkt meestal in series en is geboeid door een wisselwerking tussen bepaalde kunstuitingen.
Zo komt bepaald werk tot stand via muziek en is anderzijds haar werk de inspiratie voor musici.
Volgens Seuphor zou haar werk onder te brengen zijn bij ‘le cri’, de opwelling van het gemoed, de uitbarsting van wat zich niet laat stileren.
De kleuren maken het werk, ze zijn bijna fysiek. Ze maakt hier waar wat Orhan Pamuk schrijft : “ kleuren zijn niet om te begrijpen maar om te voelen.” En
die primaire kleuren maken het haar mogelijk om bijna op een ongeremde manier de indrukken en gevoelens weer te geven zodat haar werk sterk aanleunt bij het fauvisme.
Rosette Dillen, augustus 2007
….vanuit verschillende onevenwichtige hoeken probeert zij een gezicht op te vangen; dit gebeurt op forse, expressieve wijze- op de man, op het gezicht af. Het is een queeste naar de waarheid (van het gezicht). En ze geeft daarbij blijk een tijdgenood van ons te zijn: die waarheid kan namelijk nooit absoluut zijn.
………het coloriet van Ine”s werk geeft blijk van een stevig en rijkgevuld palet. Op die manier spreekt ze bezwerende taal.
Ik ervaar de sterke poëtische kracht van het werk van Ine Lammers, in haar uitersten van kracht en fragiliteit…”
Alain Delmotte, juni 2011
**************
“In het bevrijden van de menselijke verbeelding kunnen we niet buitensporig genoeg zijn. ” Maar hoe de menselijke verbeelding vorm moet krijgen om de volmaaktheid te bereiken is een vraag die de kunstenares bezighoudt. Zij zoekt naar een eigentijdse vormgeving van expressie: erg aanwezig, confronterend en kleurrijk. Zelf zegt ze over haar werk :
“Alle schilderijen zijn zelfportretten, elk werkstuk is een afsplitsing van mezelf en zegt iets over de verschillende wegen waarlangs mijn onderzoek
loopt” .
Ze stelt haar werk voortdurend in vraag, want met kunst bezig zijn is alert zijn voor de signalen van de tijd. Grote kracht hebben haar thematische
werken, confronterend vanuit een bepaalde thematiek, gevat in volle kleur, groot, soms abstract soms figuratief. “Niets is zo machtig als een oud idee
dat opnieuw actueel wordt”, heeft zij als geen ander waar gemaakt in de reeks omtrent la Divina Commedia van Dante. Door deze kathedraal van woorden in
beelden weer te geven getuigt ze van durf en creativiteit. Zij werkt meestal in series en is geboeid door een wisselwerking tussen bepaalde kunstuitingen.
Zo komt bepaald werk tot stand via muziek en is anderzijds haar werk de inspiratie voor musici.
Volgens Seuphor zou haar werk onder te brengen zijn bij ‘le cri’, de opwelling van het gemoed, de uitbarsting van wat zich niet laat stileren.
De kleuren maken het werk, ze zijn bijna fysiek. Ze maakt hier waar wat Orhan Pamuk schrijft : “ kleuren zijn niet om te begrijpen maar om te voelen.” En
die primaire kleuren maken het haar mogelijk om bijna op een ongeremde manier de indrukken en gevoelens weer te geven zodat haar werk sterk aanleunt bij het fauvisme.
Rosette Dillen, augustus 2007
