Wanneer je ‘de mens’ beschouwt in termen van Henri Bergsons élan vital kom je onvermijdelijk uit op een kunstenaar als Ine Lammers. Wanneer je dit doet merk je meteen ook dat dit élan geen rechtlijnig of voorspelbaar gegeven hoeft te zijn. De ruwe uitspattingen die grond vonden in een rebelse reactie op onrecht en onlust vervormde eerder al tot het verbindende concept Morphic Resonance van Rupert Sheldrake, en lijkt nu in meer verstilde, contemplatieve wateren te zijn beland. Al is dit misschien slechts schijn: de ruwe kanten zijn subtieler geworden, ze uiten zich in het roest van metaal, de rafelige boorden van lapjes textiel, de weerbarstige patronen in de houtblokken die de verf vergezellen. De klank is minzamer, de woorden bedachter uitgekozen, maar de rebelse stem is nog lang niet getemd, zo lijkt het me. Niet dat dit hoeft, wel integendeel.

Frederic de Meyer
kunstjournalist
maart 2023
                                                                                                                           *******

Soms kan breken met een afgelegde beeldenweg, je dichter bij jezelf en je creaties brengen. Al jaren werden al de levensgevoeligheden van Lammers getransformeerd naar doek, maar in haar recente werk vatte ze de zoektocht naar het Wabi Sabi concept aan. Lees: imperfecties accepteren en deze integreren in het werk. Ze zocht hiervoor naar de essentie van bijvoorbeeld gevonden of vergane voorwerpen, ontdeed ze van het functionele, en dichtte hen een emotionele dimensie toe. Liefst werkt de kunstenaar met materialen die sowieso al bezield zijn door de tand des tijds en waar de nagelaten sporen een geheel zelf in te vullen verhaal vertellen. Deze werden in haar nieuwe creaties geïntegreerd, met als uitwerking nu eens breekbare, fragiele werken, dan weer suggererend stoer met gedurfde artefacten. In haar oeuvre worden gerafelde stukjes stof en geïntegreerd fors ijzewerk moeiteloos naast elkaar verwerkt.
Ook dichters en filosofen reden mee op haar nieuwe golf. Resultaat: een zoektocht naar schoonheid in het onvolledige en onvolmaakte, wat resulteert in werk met aardse en sobere vormen en tinten, die vragen om verstilling van de kijker.

Hilde Van Canneyt,
kunstcriticus
februari 2023

                                                                                                                     *******

Dualities are omnipresent in her work. Looking for harmony in simplicity, provoking tactile dialogues, creating from not knowing, or rather from intuitive knowing… The mystique of ordinary things, the fleeting nature of beauty. She likes to create a kind of tension by uniting the decay of nature with human intervention. The result is a form of sublimation, an appreciation, respect for what was and is now. Natural and manufactured elements are brought together while attention is paid to the harmony of the apparent extremes, going beyond the obvious.

Polarities, paradoxes, opposites... unravelling, rearranging, reconnecting. Delving into the emotional values of materials rather than its functional value.
Despite the apparent "brutalism" of the object, whose function is not precisely defined, it shows a poetic and sacred power that enters into a different relationship with time.


                                                                                                                                 *******

Een langoureus uitgestrekt vrouwenlichaam vergezeld van een kleurrijke vogel. Een ontbloot bovenlichaam met pijnlijk ogende tepelklemmen. Een dromerige dame met een lange hals. Of summier aangezette, amper leesbare gezichten. De (onderdelen van) lichamen die Ine Lammers met houtskool en penseel aan het doek toevertrouwt ontlokken een veelheid aan emoties. Van beroering en verontrusting tot troost en verstilling.
 
Deze kunstenares is extravert, al koestert ze de solitude en de sacrale stilte die hiermee gepaard gaat om te creëren. Net als de wintermaanden. Ine Lammers heeft de koude nodig om vorm te geven aan wat ze in de zomer verzamelde. Al meer dan twintig jaar vertaalt ze gevoeligheden op doek. Minuscuul klein of larger than life. De werken spreken via de taal van de lichaamsfragmenten - zoals de houding van een arm of de manier waarop een knie gebogen is. Ze getuigen elk van trauma’s en kwetsuren, maar evenzeer van kracht en soms ook van humor. Opmerkelijk is bijvoorbeeld een reeks van vier werken waarop telkens negen vrouwenlichamen spaarzaam zijn uitgetekend. Lammers’ speelse gevoel voor ritme en organische choreografie is pure schoonheid.
 
De tentoonstelling Lush&Lust focust op nieuw werk. Van uitbundige creaties die Lammers op één dag met enkele trefzekere verfstreken neerzette, tot serene schilderijen waar ze wekenlang aan werkte. Elk werk kwam associatief tot stand. De keuze van het kleurenpalet, zoals het gebruik van geel en extreme kleurencombinaties, de - soms grote - witpartijen en de doordachte composities getuigen van lef. Schommelend van mildheid naar hardheid en weer terug, geven de schilderijen vorm aan dromen en intimiteit, alsook aan vergeefs verlangen, melancholie en ongebreidelde, vleselijke wellust. Hoe langer je ernaar kijkt, hoe meer ze fascineren. Ziedaar het talent van Ine Lammers.
 
Sofie Crabbé
kunsthistoricus en -criticus
december 2017

                                                                                                          film made by www.wimrobberechts.com